Cudowny Medalik

Poniżej opisuję historię Cudownego Medalika. Nasza jest taka. Będąc prawie dwa tygodnie temu u cioci w szpitalu, zaszłam do kaplicy. Tam przy wyjściu leżały na półeczce "Cudowne Medaliki" wraz z ich krótkim opisem. Ponieważ będąc u ciotki jakiś czas temu wiedziałam, że dostała ona od sióstr taki medalik w szpitalu, wzięłam dla niej obrazek z historią objawień. Wzięłam tez jeden medalik i obrazek z myślą o Ani. Maleńka parę razy wspominała, że chciałaby nosić medalik.. Schowałam go do portfela i... zapomniałam o nim. Były momenty, że sobie o nim przypominałam, gdy... robiłam zakupy. Później znowu uciekało. Dzisiaj rano szykując pieniądze dla Zenia na pieczywo, znowu natknęłam się na medalik. Ustaliliśmy z Zeniem, że uśpimy Stasia i uroczyście go Ani wręczymy. Znalazłam odpowiedni łańcuszek, pudełeczko i zajrzałam do opisu medalika, którego wcześniej nie zdążyłam przeczytać. I tu przeżyłam prawdziwe zaskoczenie... Św. Katarzyna dostąpiła objawienia dokładnie w dniu dzisiejszym! Równo 180 lat temu, 27 listopada, również w sobotę przed adwentem. Po raz kolejny doświadczyłam, że w życiu nie ma przypadków :)

W 1830 roku, 27 listopada, w sobotę przed pierwszą niedzielą adwentu, Matka Boża objawiła się Katarzynie Laborué. Nowicjuszka z klasztoru przy Rue du Bac w Paryżu ujrzała Najświętszą Dziewicę odzianą w czerwonawo połyskującą białą szatę. Jak podaje Katarzyna: "Stała w jedwabnej sukni w kolorze jutrzenki. Stopy jej spoczywały na kuli, której widziałam zaledwie połowę, w rękach wzniesionych na wysokości piersi, trzymała lekko kulę, oczy miała wzniesione ku niebu. Jej postać była niezwykle piękna, nie umiałabym jej opisać. Nagle zauważyłam na jej palcach pierścienie wysadzane klejnotami, z których jedne były większe, inne mniejsze. Rzucały one promienie, jedne piękniejsze od drugich. Nie potrafię wyrazić tego, czego doświadczyłam i co widziałam: piękna i niezwykłego blasku promieni. Głos wewnętrzny mówił mi: »Te promienie to symbole łask, jakie udzielam osobom, które mnie o nie proszą. Dziecko moje lubię udzielać łask«. Następnie wokół Najświętszej Panny utworzył się jakby owalny obraz, gdzie widniały słowa, wypisane złotymi literami: »O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy«. I dał się słyszeć głos: »Postaraj się o wybicie Medalika na ten wzór. Wszystkie osoby, które będą go nosić, otrzymają wiele łask. Łaski będą obfite dla tych, którzy będą go nosić z ufnością«. W jednej chwili wydało mi się, że obraz się odwrócił. Zobaczyłam drugą stronę Medalika: litera »M« z krzyżem powyżej, niżej dwa serca, jedno otoczone koroną, a drugie przebite mieczem, wokół było dwanaście gwiazd”.
To widzenie powtórzyło się trzykrotnie i za każdym razem św. Katarzyna zwierzyła się z niego swemu spowiednikowi duchowemu - księdzu Aladel. Jednak ten, obawiając się złudzenia, zwlekał z wybiciem Cudownego Medalika, a nawet zabronił jej o tym myśleć. W końcu zdecydował się przedstawić całą sprawę arcybiskupowi Paryża - De Quelen, a  ten okazał się przychylny. Pierwsze medaliki ukazały się w maju 1832 r. Ks. Aladel wręczył je siostrom, między innymi siostrze Katarzynie Laboure. Przeżyła wielką radość, gdy wreszcie zobaczyła upragniony medalik.
Nikt, poza spowiednikiem, nie znał wybranki niebios. Wraz z rozpowszechnianiem się małego medalika rozpoczęła się lawina cudownych uzdrowień fizycznych i duchowych, wielu nawróceń. Medalik zaczęto nazywać "cudownym". W wielu milionach egzemplarzy rozchodził się po całej Francji i daleko poza jej granicami, budząc wszędzie cześć dla Niepokalanej i potężnego Jej wstawiennictwa u Boga.

(podaję za  http://www.cudownymedalik.pl/ oraz http://www.luxdei.pl/Niezniszczalni.html)